Voor het eerst in jaren heb ik mijn kerstkrans nog voor de eerste adventszondag al opgehangen aan de voordeur. Ik blijk niet de enige te zijn die al vroeg in december de voorbereidingen treft voor het kerstfeest. Overal om mij heen zie ik lichtjes hangen en de kerstboomverkoop is al volop aan de gang.
Wat is dat toch, dat maakt dat we niet kunnen wachten? Is het ons diepe verlangen naar licht in deze donkere dagen. Naar iets van gezelligheid nu we in het afgelopen jaar zo zijn terug geworpen op onszelf? Natuurlijk zijn we door deze coronacrisis ons meer bewust van de kwetsbaarheid van ons leven. Maar was dat eigenlijk vorig jaar zo heel veel anders?
Dat het leven niet maakbaar blijkt te zijn, is een les die je gaandeweg te leren hebt. In alle periodes waarin zekerheden ons uit handen worden geslagen, daalt het diepe besef in, dat we het leven niet in de hand hebben. Het merkwaardige is daarbij dat juist in de donkere dagen het licht ook zo hartverscheurend mooi kan zijn. Dat licht mogen we deze dagen met elkaar delen, door er in alle eenvoud voor elkaar te zijn, ook en misschien juist in donkere dagen. Zo leven we het kerstfeest tegemoet in het kwetsbare vertrouwen dat in elke nacht, Gods licht zichtbaar kan worden. Straks vieren we het feest dat in de nacht het licht werd geboren, het weerloze licht dat sterker blijkt dan de duisternis.
Ds. Antoinette van der Wel