Aan de rand van Berkel en Rodenrijs verschijnen deze maanden grote bergen zand. Er wordt hard gewerkt aan de nieuwe snelweg. Het was wel even slikken toen de eerste bomen werden gekapt en wat voorheen een rommelige bosje was een kale vlakte werd. Midden op de zandhopen verrees afgelopen week opeens een nieuwe brug en ontstaat er langzaam maar zeker een weg. Toen ik die halve brug zag, vond ik het een treffend teken voor deze maanden van lockdown. Het is niet makkelijk om bij elkaar te komen en naarmate de weken zich aaneen rijgen zal de stilte voor menigeen zwaar vallen.
Tegelijkertijd realiseerde ik me hoe belangrijk juist nu de bruggenbouwers zijn. Mensen die het vermogen hebben twee polen met elkaar te verbinden. Die niet kiezen voor een verdere verwijdering tussen mensen, maar taal zoeken om elkaar te ontmoeten, die zacht en verbindend zijn. Mensen die ook al is de brug nog niet af al een beeld voor ogen hebben hoe de weg er straks uit gaat zien. Die altijd begaanbare paden weten te vinden.
Zou dat misschien onze opdracht kunnen zijn? Bruggenbouwers zijn? Niet alleen in deze rare maanden van lockdown, maar altijd. Mensen die de moed hebben te beweren dat er een weg is in de woestijn en een weg door het water heen? Mensen die geloven in verbinding, in samen optrekken, in zoeken naar licht? Een mens die op ons afkomt, die ons opzoekt, ons aanraakt? Zoals Jezus ons voorleefde. Hij zag mensen, raakte ze aan en liet zich raken.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl of telefoon 06-10812631)