In het België van mijn jeugd werd op 1 november Allerheiligen gevierd en de dag erna Allerzielen. Het zijn dagen waarbij er aandacht is voor wie ons door de dood zijn ontvallen, of zoals pas iemand het zei: mensen die uit de tijd zijn gegaan. Als kind vond ik die dagen behoorlijk indrukwekkend. De begraafplaatsen waren overdekt met bloemen. Familie en vrienden bezoeken de begraafplaats en met eerbied wordt er schoongemaakt en worden er verse bloemen geplaatst. Een moment van aandacht voor wie er niet meer is.
We herdenken straks wie we verloren zijn op de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Een moment om de namen te laten klinken, een lichtje te ontsteken en ons de verhalen van wie we missen weer te binnen te brengen. Ik vind het een mooi en liefdevol gebruik, om in de herfst een ogenblik stil te staan bij wie ons voorgingen. Wanneer de namen van onze geliefden worden genoemd, wanneer we met elkaar de pijn van het gemis delen, is er ook de tijd om wat we aan goeds en liefdevol in de ander ontvingen in herinnering te brengen. Zodat wie zij waren onder ons blijft bestaan. Ik vind het van een ontroerende schoonheid om dan ook een lichtje aan de paaskaars te ontsteken. We zeggen daarmee dat niet de dood het laatste woord heeft, maar het licht van Pasen. Zo geloven we tegen de nacht in dat de dag komt en de nacht wordt verdreven. Zo willen we er in die donkere tijd voor elkaar zijn, als het gemis zwaar is en pijnlijk.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31