08-12-2013
Inmiddels zitten we volop in de Adventstijd en naderen we het kerstfeest. De dagen worden nog net iets korter en donkerder en de kachel moet waarschijnlijk nog iets harder zijn best doen het huis te verwarmen. En natuurlijk kijken we dan ook uit naar de geboorte van Jezus, die daarmee de terugkeer van het licht en de warmte op aarde symboliseert.
Maar gek genoeg is het thema van deze kerkbode niet ‘’Advent’’. Nee, het thema is (zoals u vast gelezen heeft) ‘’sterren’’. Weet u niet zo goed wat u hiervan moet denken? Ik in ieder geval niet. Er zijn weinig dingen die zo ver van ons af staan als sterren. De sterren in de hemel bedoel ik dan natuurlijk. Sterren als Frans Bauer zijn juist zo lekker gewoon gebleven en staan heel dicht bij ons (al hoop ik voor u ook weer niet te dichtbij).
Misschien dat je wel helemaal niets hoeft te denken als je naar de sterren kijkt. Wat zou je immers moeten denken? En toch, en ik weet niet hoe dat bij u is, roept het wel een bepaald gevoel bij me op. Een gevoel van ongelooflijke overmacht. Surrealistisch eigenlijk. De afstanden zijn niet te bevatten, laat staan de leeftijd van de sterren. Ze zijn er al onbevattelijk lang en zullen er misschien wel tot in eeuwigheid blijven. Een soort vastheid die we op deze aarde en in ons leven, wat draait op leven en sterven, bloeien en verwelken, niet kennen.
Voor mij persoonlijk brengt deze eeuwigheid wel een bepaalde vorm van geluk en schoonheid met zich mee. Een soort houvast terwijl al het andere beweegt en vergaat. Toen je klein was, keek je tegen dezelfde sterrenhemel op als tegenwoordig. Misschien dat het op een bepaalde manier wel het terugkijken van een oude foto of film is. Een soort beeld uit het verleden, dat je op een bepaalde manier in het heden toch nog kunt aanschouwen. Een zekerheid die talloze generaties mensen al hebben gehad, op dit moment hebben en tot het einde van het leven zullen hebben.
En toch hebben de sterren iets treurigs. Het zijn stralende lichten op zichzelf, maar daaromheen bevindt zich duisternis en een afstand van miljarden kilometers tot het volgende licht. Eenzame lichten, omgeven door wat het lijkt eindeloze duisternis. Hoeveel mensen zullen zich net zo voelen? Stralend van zichzelf, maar omgeven door eenzaamheid.
Juist daarom is het kerstfeest in deze tijd van het jaar zo mooi. Het feest symboliseert licht en warmte en uit zich door extra aandacht te hebben voor je naaste. Wat dat betreft zijn wij met zijn allen ook een sterrenhemel. Wanneer het op zijn donkerst is, zijn er immers meer stralende lichten te zien aan de hemel. Die zijn er natuurlijk altijd geweest, maar juist op zo’n donkere avond lijken ze elkaar te helpen om meer licht te laten zien. Dan is het juist het gezamenlijke licht dat overheerst en niet de eenzame kou en duisternis. En mocht het licht van je naaste nu niet altijd even dichtbij of fel lijken, bedenk dan dat je altijd wel voor iemand straalt. Al is het maar voor iemand die hierover een column schrijft.
Fijne kerstdagen!
Lars van IJzendoorn