13-02-2014
De winterspelen in Sotsji zijn inmiddels alweer even aan de gang als u dit leest. Omdat ik deze column natuurlijk wat eerder schrijf, weet ik niet hoe deze Spelen verlopen. Zal Sven ditmaal de goede baan hebben genomen en zijn eerste goud al te pakken hebben? Zal bobsleeër Edwin van Calker de competitie kunnen verrassen met een hoger plaats dan plek 11? En wat kunnen we verwachten van Bell Berghuis, Sjinkie Knegt en Carien Kleibeuker? Jawel, het spektakel zal van deze toppers moeten komen, want verder zal er in Sotsji weinig ophef te verwachten zijn.
In het voortraject naar Sotsji toe is er natuurlijk een hoop ophef geweest. Homo’s in Rusland voelden zich onrechtvaardig behandeld. Nu scheen daar ook wel wat in te zitten. Reden te meer voor landen als Duitsland, Frankrijk, Engeland en de VS om een signaal af te geven. Ze sturen niet hun premier, maar een lagergeplaatste ambtenaar. Dat zal die Poetin wel eventjes leren, zullen ze gedacht hebben. De homo’s in Rusland zullen deze landen ook zo ontzettend dankbaar zijn dat zij eens écht opkomen voor hun rechten. Niet van die slappe, symbolische maatregelen, maar echt een statement maken.
Ik hoop dat u dit heeft begrepen, maar wat is dit voor onzin! Landen die heel graag een statement willen maken dat ze het er niet mee eens zijn, maar het mag vooral niet ten koste gaan van iets. Stuur dan gewoon niemand, of laat je sporters je land niet vertegenwoordigen. Dit laatste is misschien wat extreem, maar dan laat je tenminste echt merken dat je geen deel wilt uitmaken van dit ‘feest’. Nee, we sturen alleen maar de minister van buitenlandse zaken in plaats van de premier…chapeau.
Het thema van dit kerkbodenummer is creatief en laat dat nou net het woord zijn waar wij in Sotsji heel goed gebruik van moeten gaan maken. Creatieve manieren om te protesteren tegen deze absurde Spelen, die trouwens meer geld gaan kosten dan alle Olympische Winterspelen van 1924 tot 2010 bij elkaar opgeteld. Je zou toch ook zeggen dat je met 40 miljard iets creatiefs mee moet kunnen doen waar je bevolking wel iets aan heeft. Maar goed, laten we het dus even van de Nederlandse kant bekijken.
Als je dan een beetje gaat onderzoeken naar wat Nederlandse sporters allemaal al voor statement hebben gemaakt, dan zult het u verbazen in welke mate dit al gebeurd is. Edwin van Calker reist alleen maar naar Rusland af in de tweemansbob en van Sven Kramer is bekend dat hij alleen tegen mannen schaatst. Dit zijn natuurlijk schitterende statements. Zonder Edwin en Sven zou het Nederlandse standpunt niet helemaal duidelijk worden, maar gelukkig maken zij een duidelijk statement. En dan is de opmerking van Rutte ook niet zo gek dat hij naar Sotsji gaat om Sven te steunen. Oftewel, hij steunt het protest!
{accordionfaq faqid=FAQ104 }
Lees verder!
U zult begrijpen dat ook dit niet heel serieus bedoeld was. Maar goed, wat moeten we dan? Ik zal u vertellen…helemaal niets. Wat moet je ermee? Symboolpolitiek waar je niets aan hebt, sporters die puur bezig zijn met hun eigen prestaties in plaats van met het toneel waarop zij acteren en een bedrag dat wordt uitgegeven waarvoor je miljoenen mensen een toekomst kunt bieden. Nee, het is prestige dat de boventoon voert. Een podium waarop politici en sporters naar de hemel kunnen reiken.
Komt dit u ook zo bekend voor? Iets met een Toren van Babel? Ook hier zijn er mensen die uit prestige een absurd doel hebben gesteld: het bouwen van een toren die tot aan de hemel zou reiken. Het moest allemaal nog mooier, hoger en beter. Dat dit een totaal waanzinnig project was die de mensen niets opleverde, lijkt me voor iedereen duidelijk. Waarom is het dan toch dat we de dingen die zich in onze eigen tijd afspelen niet zo kunnen zien? Een Winterspelen, het bouwen van bizarre huizen/gebouwen, het aanschaffen van een 4e auto/een 3e boot/een privévliegtuig of, ik noem maar wat, een voetbalclub. Weet u waarom het niet uitmaakt welke landen welke mensen sturen? Omdat het probleem niet de homorechten zijn. Nee, het is het vergevorderde stadium van decadentie. Van machtstentoonstelling. En hoe graag willen we niet dat we zelf een beetje van die vruchten mee kunnen pikken? Zijn we straks niet heel trots op ‘onze’ Sven? In hoeverre kun je het dan nog kwalijk nemen dat de mensen van Babel vroeger heel trots waren op hun toren, die hoger reikte dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden? Een project van de fantasie, net als wat Sotsji voor veel mensen is. En weet u nog wat er met de mensen en die toren gebeurde? De mensen begrepen elkaar niet meer en kregen onenigheid. De toren reikte nooit tot in de hemel en raakte in verval. Welkom in de wereld van 2014.
Dit lijkt een hele deprimerende gedachte, maar in deze situatie schuilt ook iets heel moois. Het is juist door deze problemen/onenigheden dat we gaan realiseren wat ons samenbrengt. Er vindt op dit moment een dialoog plaats tussen al die landen, verenigd onder de Olympische vlag van het samen sporten en presteren. Wanneer we dan gezamenlijk aan een Toren van Babel bouwen, zijn we er dan niet allemaal bij op het moment dat het niet lukt? Als er een spraakverwarring tussen de volkeren ontstaat, realiseren we ons dan niet welke taal ons ooit verbond? En als Edwin van Calker goud pakt, kunnen we dan niet stellen dat er echt een hogere macht bestaat?
Kortom, juist wanneer de meningsverschillen tussen landen of mensen oplopen, wordt echt duidelijk wat ons hoort te verbinden. En wanneer zij dan verenigd worden onder de noemer van de ‘Winterspelen’, dan is dat een mooie basis op weg naar een betere toekomst. Wellicht dat de wereld van 2015 er dan al iets mooier uitziet.
end FAQ
Lars van IJzendoorn