Op onze vakantie in Zweden zag ik dit kerkje tijdens een wandeling. Het toverde meteen een lach op mijn gezicht. Want als je goed kijkt zie je het ook. De kerktoren is een lachend gezicht. Wat een mooi beeld voor een kerk. Geen strenge blik, geen overdadige versieringen, slechts een eenvoudige glimlach. Hoe welkom zul je je voelen als je daar naar binnen loopt. Ik dacht meteen, zo is de kerk bedoeld, als een plek waar je welkom bent, waar naar je wordt uitgekeken, waar je met een glimlach wordt onthaald.
Ik werd er erg vrolijk van. In deze tijd van ontkerkelijking en krimp, hebben we nogal eens de neiging om te somberen over de kerk. Maar met dit plaatje voor ogen is dat bijna onmogelijk. Want hoe zou je kunnen somberen als er in een klein dorp in Zweden, boven het haventje uit, een wit kerkje staat met een glimlachende toren. Alsof de Eeuwige een grapje met ons uithaalt, ons op het hart wil binden dat somberheid niet nodig is. Vertrouwen dat er altijd een plek zal zijn waar je thuis komt, waar je welkom bent. Of de kerk nu groot en massaal is of juist heel klein en bescheiden maakt niet uit. Ergens wordt er brood en wijn gedeeld, ergens wordt er gelezen en gebeden en als je heel goed luistert hoor je hoe een vrolijk lied weerklinkt.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10812631)