Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik verlang deze dagen van heftig debat en polarisatie naar zachtheid, naar gesprek, naar ontmoeting. De harde woorden, de boze koppen, de stoere taal en de ferme vuisten, ik kan er niet zoveel mee. Wat is het fijn als je dan mensen ziet die een andere toon hebben. In de afgelopen week zag ik Natascha van Weezel aanschuiven bij een van de vele praatprogramma’s. Ik heb net haar boek: Hoe houd je je hart zacht op mijn e-reader gezet. Ik zag opnieuw het ontroerende fragment waarop Awraham Soetendorp en Amier Madhar elkaar de hand reiken. Mensen die weigeren de ander als vijand te zien en toch met open ogen in de wereld staan. Ze versterken mijn verlangen naar dialoog, ontmoeting en luisteren. Is dat verlangen een zwakte? Een angst om te benoemen wat er zoal misgaat in onze wereld? Of misschien toch een fundamenteel andere keuze? Wanneer we de komende week herdenken wie ons ontvielen in het afgelopen kerkelijk jaar, dan vermoed ik dat bij rouw zachtheid beter past dan stoere taal. Zachtheid die zegt, ik sta naast je in je verdriet, zachtheid die zegt, ik geloof dat licht sterker is dan de nacht. Ik hoop zo dat we die zachte stemmen zullen versterken, niet alleen in ons persoonlijk leven, maar ook in de maatschappij. Dat we de kracht zullen vinden om elkaar niet weg te zetten als tegenstander, als tweederangs, maar altijd zullen zoeken naar de zachtheid van de ontmoeting. Zo kunnen we in de adventstijd uitkijken naar het kind van godswege in ons midden. Als dat geen zachtheid is…
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10812631)