Wat was januari grijs. Overal bleek het onderwerp van gesprek. We verlangden zo naar een straaltje zonneschijn, een beetje licht in deze donkere dagen.
In een gesprek met collegae wordt gesomberd over de kerk. Hoe moet dat toch verder? Houden we op te bestaan? Alles in mij verzet zich tegen dergelijke opmerkingen, we zijn niet de eersten die onze plek innemen in de kerk en zeker niet de laatsten. Een lieve collega zegt het heel eenvoudig: ach in mijn dorp is er al een kerk sinds de veertiende eeuw, dat gaat echt niet zomaar weg. Misschien wel anders, misschien wel kleiner, maar het zou zo maar kunnen dat we door die tijd heen moeten.
Het mooiste aan het formulier voor het bevestigen van ambtsdragers is dat kleine zinnetje: herinner je altijd met vreugde dat het Christus’ kerk is. Ik vind dat zo’n ontroerende waarheid. Bekend is het verhaal van een nieuw benoemde paus die niet kon slapen van de zorgen over de kerk. Na twee doorwaakte nachten bidt hij: het is uw kerk, ik ga slapen. Dat eenvoudige vertrouwen is me altijd bijgebleven. De kerk is uiteindelijk niet ons bezit, maar heel eenvoudig Christus’ kerk. Het geeft me de moed om vrolijk verder te gaan en om los te laten, om in vertrouwen los te laten. Toen ik vorige week zondag vertelde dat ik met vervroegd emeritaat zal gaan eind januari 2026, was dat voor sommigen even schrikken. Want hoe straks weer verder? Hoe meer ik erover nadenk ben ik daar niet somber over. De Open Hof is een krachtige gemeenschap van mensen die leven uit vertrouwen in God. Dat vertrouwen reist mee in de toekomst. En uiteraard is er een begaanbare weg en toekomst voor onze gemeente. Het komend jaar, maken we er samen een mooi en naar ik hoop inspirerend jaar van. En vanmorgen was er opeens een zonnetje en een bonte specht en de grijze dag werd opengebroken naar het licht. Het licht dat de duisternis altijd zal verdrijven.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10812631