Opeens is het herfst. De bomen verschieten van kleur, de zon staat laag en verblindt me als ik mijn wandeling maak. Met de wind en de zon in de rug is het heerlijk buiten. Ik geniet van de herfstkleuren. Ik houd van de seizoenen. Van de lente, wanneer de hele natuur weer langzaam tot leven komt, van de zomer met zijn lange warme dagen, van de winter als ik met een dikke jas aan buiten ben en van de herfst, met zijn striemende regenbuien, met zijn mooie late zonlicht, met de bomen die zo prachtig kleuren.
Natuurlijk, de herfst roept voor velen een beeld van vergankelijkheid en kwetsbaarheid op. Maar is dat erg? We lezen met de Bijbelkring uit Prediker. We horen daar hoe lief hij het leven heeft en hoe de schrijver ons uitdaagt te genieten van de kleine dingen. In dat genieten spreekt hij in alle bescheidenheid over God. Prediker neemt de dood volstrekt serieus, maar spreekt over het genieten als daad van verzet tegen de vergankelijkheid. In de herfst begrijp ik dat altijd beter. Hoe je van dat laatste restje zon kun genieten, van de lange schaduwen, van het geritsel van de bladeren, van de storm die maakt dat je je kwetsbaar voelt. Juist dan weet ik het kleine weer te waarderen. Het eerste bord stamppot, een warme kop koffie als je binnenkomt of een mooi gesprek. Wanneer je met open ogen in de wereld staat en soms niet weet hoe het verder moet, kan juist dat kleine genieten ook een daad van verzet zijn. Dat je de zorgen deelt, dat je blij kunt zijn met het kleine, dat je weigert deze wereld prijs te geven aan de vergankelijkheid, maar blijft zoeken naar waar het leven opbloeit en waar we iets van Gods liefde ervaren, misschien wel het diepste in wat klein en kwetsbaar is.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31