Opeens is het lente. De verhuizers zitten in de zon pauze te houden voor ons nieuwe huis. Er worden grappen gemaakt en de sfeer is ontspannen en vrolijk. Tegelijkertijd piept mijn telefoon met een pushmelding over de oorlog in
Oekraïne. Tegengestelde gevoelens vechten om mijn aandacht. Ik ben heel blij met ons mooie nieuwe huis. De ruimte en het licht maken me vrolijk. Maar als ik de beelden van de oorlog zie, van al die mensen op de vlucht, dan raakt het me zeer. Zo dichtbij huis, zo kwetsbaar, zo bedreigend.
En het wordt lente, een seizoen dat me elk jaar weer blij maakt. Wat zijn de knoppen mooi, de voorjaarsbloemen bloeien vol overgave en ik zie een groen waas over de bomen. We hebben bij ons nieuwe huis een mezenkastje opgehangen en vanmorgen zag ik een meesje naar binnen vliegen. Zou het een nieuwe bewoner zijn?
Bij de Bijbelkring lezen we uit Prediker. We horen over de broosheid van het leven, over hoe de dood inbreekt in het gewone bestaan. Over een leven dat soms zomaar in scherven valt. Prediker spreekt ook vol overgave van het genieten van het leven. Hij zegt: eet je brood met tevredenheid en drink je wijn met een goed humeur.
Blijkbaar is het inderdaad zo dubbel. Oorlog en lente gaan hand in hand. Klein geluk en grote zorgen op het wereldtoneel vragen afwisselend om onze aandacht. En kunnen we dan God ter sprake brengen?
Misschien alleen zo: in scherven wordt het licht weerkaatst, in de kwetsbare narcis bloeit het leven tegen de klippen op, we koesteren de eerste zonnestralen als teken van toekomst. Zo gaan we de veertigdagentijd in, vertrouwen dat het licht de nacht zal overwinnen, dat leven altijd sterker is dan de dood.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06 10 81 26 31