We kampeerden pas een poosje in Normandië. Op een rustige camping werden we in de ochtend gewekt door luidruchtig vogelgezang. In de stilte van de avond zagen we honderden sterren. Het licht glooiende landschap was vol fris groen. En wat was het heerlijk stil. We bezochten een kasteel, een paar kloosters en uiteraard een paar prachtige kerken. Maar overal in dit landschap zijn ook de sporen te vinden van een heel andere tijd. Dit rustige gebied werd in juni 1944 het strijdtoneel, toen de geallieerden landden op de kust en daarmee het begin van het einde van de tweede wereldoorlog vorm kreeg. Ook die sporen zijn ruimschoots terug te vinden. We bezochten een aantal van de landingstranden en musea in de omgeving. Je belandt onmiddellijk in een totaal andere werkelijkheid. Interviews met overlevenden laten de angst van de mannen zien, vreemde deuken in het landschap herinneren aan de bombardementen en de beelden van kapot geschoten huizen en dorpen maakten dat we ons realiseerden wat oorlog is. De begraafplaatsen met eindeloze rijen kruizen herinneren aan al die jonge levens die verloren gingen. De zwart/wit beelden lijken sprekend op de beelden die we elke dag, nu weliswaar in kleur, zien vanuit andere oorlogsgebieden. Het raakte ons, die tegenstelling van dat rustige leven nu en het geweld van toen. Zomaar kan je hele wereld ondersteboven worden gekeerd. Toen we in de prachtige kathedraal van Bayeux stonden, staken we een kaarsje aan. Want de herinnering aan toen, mag ons alert maken voor vandaag. Onze blik scherpen dat oorlog uiteindelijk alleen maar verliezers kent. Ons verlangen naar vrede werd er door gevoed. Misschien is het een machteloos gebaar, een kaarsje in een kerk, maar het waren er best veel. Verlangen naar vrede hooghouden, dat zou onze taak vandaag kunnen zijn. En dan telkens weer een lichtje aansteken als dwarse daad tegen de nacht van geweld.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31