U heeft het vast ook in de tuin staan. Zo’n eenjarige in een grote bloempot, die ondanks de vorst nog groen blijft en die je vervolgens vergeet weg te halen. Zo staat er een grote blauwe pot in onze voortuin. Tot mijn verbazing stonden daar van de week opeens een paar narcisjes van vorig voorjaar tussen te bloeien. Ze hadden zich tussen de oude planten omhoog gewerkt en stonden te stralen in de vroege voorjaarszon. Tegen de klippen op groeiend. Ik vond het een onverwacht lentecadeautje. Het deed me denken aan de gelijkenis die Jezus vertelt in Matheus 13 over het onkruid tussen de tarwe, waar in de nacht iemand onkruid zaait in de pas gezaaide tarweakker. Als de knechten het onkruid weg willen halen, zegt de Heer dat niet te doen. Ik vind daar altijd iets prettigs achteloos in. Laat het maar groeien, het zal wel blijken wat onkruid is en wat tarwe. En misschien is wat nu onkruid lijkt wel degelijk tarwe en omgekeerd. Het is dus niet altijd zo goed te zien, wat goed en wat slecht is. Te vroeg uittrekken van het onkruid beschadigt daarbij ook de tarwe.
Goed en kwaad, wat ligt dat soms in elkaar verweven. In onze onrustige tijd, waarin harde woorden klinken, waar meer wapens nodig lijken om vrede te bewaren, weet ik soms niet zo goed meer hoe je over die zaken moet denken. Ten diepste hoop ik dat ook uit deze onrustige tijden weer nieuwe hoop opbloeit, dat er mensen zullen opstaan die vrede zoeken voor de wereld. Mijn narcisjes in de vergeten bloembak, herinnerden me aan die hoop, die bloeit, tegen de klippen op.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31