Sinds coronatijd heb ik de ommetjesapp op mijn telefoon. Het was toen een goede stok achter de deur om elke dag een ommetje te lopen en dat is het, eerlijk is eerlijk, nog steeds. Dicht bij ons huis in Bergschenhoek ligt de Hoge Snelheidslijn, waar dagelijks heel wat treinen voorbij razen. Maar naast de HSL ligt het Annie M.G. Schmidtpark, een groene oase midden tussen de dorpen. Regelmatig maak ik mijn ommetje door het park en soms krijg ik daar zomaar een cadeautje. In een stukje waar de struiken hoog staan, stond ik opeens oog in oog met een fazant. Een prachtig dier dat zich rustig scharrelend voortbewoog in het groen. In de ongelooflijk verstedelijkte omgeving waarin we wonen vind ik het een wonder dat er ook gewoon natuur is en dieren die rustig hun gang gaan. Toen ik later met de 18-plussers sprak, kwamen we als vanzelf op het begrip verwondering. Hoe geloof wordt gevoed als je met verwondering naar de wereld en je leven kunt kijken. Hoe je soms, zomaar opeens, een knipoog krijgt van de Eeuwige. Even sta je in je drukke leven stil, zie je iets wat je raakt, wat je mooi vindt, wat je verwondert. Het kan me soms ook zomaar gebeuren als ik een mooie zin of muziek hoor. Verwondering als een spoor van het licht van de Eeuwige, een teken dat leven goed en mooi en liefdevol is.
Heeft u zich nog verwonderd in de afgelopen tijd?
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31)