‘Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.’
Romeinen 8: 38 – 39
‘Nieuw Begin’ prijkt in grote letters op de voorkant van het verhuisbericht. Patrick, de 18-jarige zoon van mijn oud-collega (geboren met een verstandelijke beperking), gaat begeleid wonen. We kregen een prachtige kaart van hem, compleet met foto’s en zijn eigen verhaal.
Patrick, die als tiener plotseling zijn vader verloor, schreef over zijn gevoelens. Over ‘de avondjes op de bank hangen met me moeder’ die hij zal missen. Over het rare gevoel straks niet meer ‘hier’ te zijn, maar in zijn eigen huisje, iets verder weg van zijn vertrouwde plekje. Over ‘de emoties en het verdriet die het zal ophalen’. Maar hij schreef ook dat hij weet waar hij het voor doet, ‘mijn eigen huisje, mijn plekje. Het blijft even slikken, maar ik heb een plekje met top begeleiding’.
Ontroerd ben ik door zoveel puurheid. Een afscheid dat naast emoties en verdriet ook een nieuw begin betekent. Hij vindt het leuk als we, familie en vrienden, hem een kaartje sturen ‘en langskomen mag altijd. Ik ben maar tien minuutjes verder weg en jullie mogen altijd voor mij blijven zorgen.’ Tot slot schreef hij nooit te vergeten wat hij heeft en hoe gelukkig hij is. ‘Ik hou zo intens veel van jullie’.
In een van de bijbelcursussen die Emöke gaf, moedigde ze ons aan, elkaar verhalen te vertellen over gebeurtenissen en ervaringen die ons Gods kracht en aanwezigheid doen ervaren. Het versterkt ons geloof en leert ons waardevolle lessen over de essentie van het leven.
Soms kunnen verhalen niet verteld worden. Soms zijn wonden te groot voor woorden. Soms spreken littekens voor zich. Maar dit prachtige verhaal mag gedeeld worden. Dit verhaal van een Nieuw Begin. Een verhaal van ‘geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde’.
Tineke Vroegindeweij