‘Blij dat ik op aarde ben
Na een fijne dag lag de negenjarige zich ’s avonds in bed te verkneuteren. ‘Ik ben zo blij dat ik op aarde ben.’ Er achteraan volgden de nodige vragen. ‘Eens moet God toch ook gekomen zijn? Ik snap dat niet.’ Mama antwoordde dat grote mensen ook veel niet begrijpen, ‘maar als je in je hart voelt dat het goed is, hoef je niet alles te begrijpen.’ Ze trok het dekbed nog wat verder om zich heen en rolde heen en weer: ‘Ik hoop dat het morgen weer zo’n fijne dag wordt.’
april 1999
Soms begrijpen we het leven niet. Soms begrijpen we niet waarom dingen gaan zo ze gaan. Waarom worden mensen ziek, hebben ze pijn? Waarom raken mensen van elkaar verwijderd, waarom begrijpen we elkaar soms niet?
We kunnen niet alles begrijpen, maar we weten wel dat het onverwoestbaar mooie er ook is. Het zit in ons, we zien het om ons heen in de ogen van medemensen, we voelen het in de hand op onze schouder en in de wonderschone natuur.
We mogen geloven dat de Geest van God in ons werkt, ons telkens weer doet opstaan, ons bij de hand neemt, ‘trouw is tot in eeuwigheid en nooit loslaat wat Zijn hand begon.’
Tineke Vroegindeweij