Als ik dit stukje schrijf staar ik door het raam van de studeerkamer. De regen druppelt gestadig naar beneden, de laatste blaadjes dwarrelen naar de grond en het is al vroeg donker. In de familieapp spreken we af hoe we Sinterklaas vieren. Hier en daar brandt al kerstverlichting. Ik heb in de aanloop naar de eerste adventszondag mijn kerstkrans aan de voordeur gehangen. In deze donkere dagen kijk ik alvast uit naar het kerstfeest. En net als al die voorgaande jaren, ben ik me er van bewust hoe moeilijk deze periode voor mensen kan zjn. Misschien zijn deze dagen lastig vanwege het gemis van wie je lief was. Of vanwege een breuk in je familie of gezin, waardoor er lege plekken zijn aan je tafel. Wat zeggen de grote woorden van vrede en liefde als de berichten over oorlog en geweld je huiskamer binnendruppelen? Als een gezin al meer dan een jaar in het kerkasiel zit? Als we ons moeten voorbereiden met noodpakketten en maatregelen voor je weet maar nooit.
Toch steek ik graag een lichtje aan op deze dagen. Een kleine daad van verzet tegen de nacht. Een lichtje dat zegt: het laatste woord is aan het licht en aan het leven. En in dat licht zie ik nog net de rug van een engel die een pakje neerlegt bij een voordeur. Hoor ik iemand een buurvrouw uitnodigen voor een kop koffie. Opeens hoor ik een mooi verhaal, wordt er soep gekookt voor de seniorenmiddag, maar ook door het leger des Heils. Op allerlei plekken in onze samenleving zijn er mensen die naar anderen omzien en zo de dagen wat lichter en vrolijker kleuren. Laten we daar niet te klein over denken, maar het zien als een aansporing om te kijken waar we zelf wat licht kunnen brengen of licht durven te ontvangen. Ik wens u een mooie en lichte adventstijd toe.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31