Ik houd van taal, van mooie zinnen of een grappig nieuw woord. Woordgrapjes zijn aan mij bijna altijd besteed en ik kan erg genieten van een boek met mooie zinnen. Letters zijn er om te lezen en dat kan ik dus ook niet laten. Vorige week was ik in Rotterdam en zag opeens letters op een muur, verborgen achter een boom. Kijk, dat vind ik nou een cadeautje. Ik moest er even naartoe om het te lezen. Ik trof een kwetsbaar gedicht aan, een gedicht over verlangen naar een tijd die achter je ligt. Een tijd waarin je nog niet wist van je hart dat gebroken zou worden.
Ik stond daar, zomaar op een doordeweekse dag en werd geraakt door deze zinnen. Mijn man, Jurriaan, kent me en weet dat ik dan even een fotootje moet maken om de woorden thuis nog een keer te kunnen lezen. Er spreekt voor mij weemoed en verlangen naar heelheid en liefde uit deze tekst. Een verlangen dat ik maar al te goed ken en ik vermoed u ook! Ik hoor er ook iets van dankbaarheid in voor dat wat mooi en liefdevol was en wat je bewaart in je ziel. Iets dat nooit verloren gaat en blijft, ook in de wisselende tijden. Liefde, geloof, verlangen, het zijn emoties die diep in ons blijven, ook als de werkelijkheid ons hart lijkt te breken. Misschien zijn we ook daarom kerk, om dat verlangen levend te houden, om zo nu en dan op de gesloten gordijnen een beeld te scheppen van wat goed en mooi is. Om vervolgens uiteraard die gordijnen open te trekken en de wereld in te gaan.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31)