Wie had ooit kunnen denken dat ‘anderhalvemetersamenleving’ het woord voor 2020 zou zijn? Wie had ooit kunnen vermoeden dat de minister-president ons, ernstig kijkend, vanuit het torentje op het hart zou binden dit jaar het kerstfeest in bescheiden kring te vieren? Het is bijna een jaar geleden dat we voor het eerst hoorden over een virus dat in China rondwaarde en waaraan velen overleden. Nu zijn we aan het eind van dit jaar gewend en misschien zelfs wel murw door alle gesprekken rondom datzelfde virus. We worden in deze maanden sterker dan tevoren teruggeworpen op onszelf en de kleine kring om ons heen.
Hoe vier je dan kerstfeest? Heel misschien brengt deze bizarre periode ons weer dichter bij het verhaal van het kind in de voerbak. Te midden van alle festiviteiten die deze dagen gewoonlijk omgeven, lijkt het kind soms uit het zicht verdwenen. Erg romantisch is het kerstverhaal niet als je er eerlijk naar kijkt. Jozef en Maria op reis omdat een machtige heerser heel graag wil weten wie er in zijn rijk wonen. Nergens is er plaats voor hen. Geen bed te vinden in de drukke stad. Nergens iemand die even aandacht schenkt aan het jonge, zwangere meisje. Het kraambezoek bestaat uit ruige herders die een engelenzang hebben gehoord.
Toch wordt al eeuwen beweerd dat de echte geschiedenis daar werd geschreven. Niet in het paleis van Herodes, noch in het sterke Rome van Augustus, maar ergens in een achterafkamertje in Bethlehem. Voor mij is dat het hart van het kerstevangelie. God laat zich kennen in het kwetsbaarste dat we kennen: een kind, waarvoor vanaf dag één al geen ruimte is.
Wrang? Wereldvreemd? Of juist ontroerend mooi. Het jaar 2020 zullen we niet licht vergeten. Tegenover het welhaast ongelofelijk vertrouwen in de maakbaarheid van het leven, werden we geconfronteerd met de kwetsbaarheid van ons leven en deze wereld. We werden teruggeworpen op onszelf en schuilden in onze huizen. Veel wereldnieuws verdween naar de achtergrond.
Ik hoop dat deze kerstdagen onvergetelijk zullen zijn. Dat we ons bewust zullen zijn hoe kostbaar het leven is. Dat we de moed hebben buiten onze vertrouwde kring onze ogen open te houden voor wat er verder op deze wereld gebeurt, voor al die plaatsen waar kinderen op vergeten plekken worden geboren.
Met kerst zet ik vaak mijn beeldje van Maria en kind uit Peru op mijn bureau. Een beeldje dat kwetsbaarheid laat zien, maar tegelijkertijd ook liefde en zorg. Ik weet niet hoe uw jaar is verlopen. Wat er aan zorg en verdriet, of vreugde en blijdschap was.
Ik hoop dat ondanks alles er in dat afgelopen jaar, licht was en liefde en zorg en vriendschap. Dat er mensen waren die verdacht veel leken op engelen.
Ik wens u onvergetelijke kerstdagen toe, waarin we ervaren mogen dat het licht van het kind alle duisternis verdrijft.
ds. Antoinette van der Wel telefoon: 06 108 12 631, e-mail dsavdwel@deopenhof-hia.nl