Bij het afscheid van Emöke van Bolhuis lazen we het prachtige stuk uit Exodus 33, waar Mozes de Eeuwige alleen in het voorbijgaan kan en mag zien.
Ik moest gelijk denken aan de foto die mijn man, Jurriaan, maakte van het prachtige station in Luik (België). We moesten een poosje wachten tot de gang leeg was, ik werd er ongeduldig van en je ziet nog net iemand weglopen. God zien in het voorbijgaan, dat lijkt misschien karig en beperkt. Wanneer je echter eerlijk kijkt naar hoe de meesten van ons het ervaren, is het vermoedelijk herkenbaar, hoe je soms even een glimp lijkt te kunnen zien. Meestal zie je dat pas als je terugkijkt, een ervaring van je gedragen weten, getroost zijn, sterker dan je dacht zijn of geborgen voelen. Geloof heeft met vertrouwen te maken, het vertrouwen dat een mens wel kan vallen, maar nooit uit Gods hand kan vallen. We kunnen dat uiteraard niet zichtbaar maken, niet bewijzen, maar telkens hoor ik deze verhalen, van mensen die in moeilijke tijden zich gedragen en geborgen wisten. Geen grote en spectaculaire verhalen, maar juist kleine en wonderlijke ervaringen van kracht en opstanding. Omwille van die verhalen kan ik niet zonder de Kerk, want daar horen we naast de verhalen van Mozes en de Eeuwige, ook de kleine verhalen van mensen die een begaanbare weg vonden. Laten we vooral niet vergeten elkaar ook die verhalen te vertellen.
Ds. Antoinette van der Wel, dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06 10 81 26 31