Dit jaar kijk ik de lente uit de grond. Ik blijk niet de enige te zijn als ik goed luister naar de mensen om me heen. Het lijkt me overigens aan te komen op goed kijken. Op mijn dagelijkse ommetje zie ik elke dag weer nieuwe dingen. Het speenkruid dat volop bloeit, narcissen en krokussen die fleurig de grijze dag openbreken. Knoppen die kleine groene blaadjes verbergen. Deze weken passen wonderwel in de voorbereiding voor Pasen. Ook daar zien we uit naar leven te midden van dood, naar licht in de nacht. Het Paasfeest is voor mij het hoogtepunt van het kerkelijk jaar. Ik houd van de diensten met hun symboliek, van de vrolijkheid van de paasmorgen, van een nieuwe paaskaars die staat te stralen. Maar bovenal raakt het feest aan het hart van geloof. Ergens schuilt in ons het vertrouwen dat de Eeuwige deze aarde niet verlaat en dat leven kan opbloeien door de dood heen. Dat deze Ene niet dood is maar leeft en ons tegemoet komt en noemt bij onze naam. Het leven brengt ons zelden alles wat we verwachtten of waarvan we droomden en er zijn dagen waarop het leven schuurt en pijn doet. Toch kan en wil ik niet anders dan vertrouwen op de kracht die schuilt in de knop van de boom. De knop die vertelt dat er leven mogelijk is na een barre winter. En al kunnen we het soms amper geloven, het wordt weer Pasen. Dat ervaar ik in deze periode altijd als een diepe troost.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10812631)