Eindelijk is het zover. Ik loop naar buiten, zonder jas en geniet van het zonnetje. Als ik goed luister hoor ik de wind ruisen in de verse groene bladeren van de bomen. Hier en daar is er nog eentje kaal, maar in rap tempo staan de bomen weer helemaal in blad. Ik hoor de merel uit volle borst zingen in de tuin van de achterburen en de meesjes in ons nestkastje vliegen af en aan. Na dagen van koude noorderwind en regen haal ik opgelucht adem. Op mijn dagelijkse ommetje zie ik voor het eerst de jonge gansjes die achter hun ouders aan huppelen. Je moet goed kijken om ze te ontdekken in het gras. Als ik een foto wil maken blaast één van de ouders me toe. Je hoort de gans denken, wegwezen, jij.
Deze dagen herdenken we de gevallenen van de oorlog en vieren we de vrijheid op 5 mei. Even is het stil in Nederland. Ik vind dat zelf altijd een indrukwekkend moment. Je hoort soms in de verte nog wat verkeer, maar bovenal hoor je de vogels en de stilte. Het zet me aan het denken. Wat is vrijheid eigenlijk? Doen wat je hartje begeert? Alle ruimte om je eigen mening te hebben, je eigen ding te doen? Of gaat het toch om iets anders. Houdt mijn vrijheid op, daar waar ik anderen beschadig? Het zijn spannende tijden in de wereld. Oorlog lijkt soms dichterbij dan ooit en ik word deze dagen vaak herinnerd aan de wapenwedloop in de jaren 70 en 80. Toen een nucleaire dreiging, nu een opschalen van allerlei wapens.
Maar tegelijkertijd kan ik niet anders dan genieten van de onstuimige lente, van nieuw leven, zomaar in de sloot bij ons huis, van mensen die zingen in het zonnetje en gedag zeggen in het voorbijgaan. En weiger ik mee te gaan in allerlei doemscenario’s. Ten diepste geloof ik dat er altijd mensen zullen zijn, die de liefde hoog houden, die weigeren de ander als vijand te zien en die blijven verlangen naar vrede. Laten wij, in Godsnaam, die mensen zijn.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10812631)