‘… loslaten is dus vertrouwen dat God ons niet loslaat. Het begint met beseffen dat wij geen controle over ons leven hebben.’
Hebreeën 13: 5
Een vakantiefoto uit 1993, genomen aan de kust van Bretagne. De kinderen en ik kijken uit over de zee, de zee die, zo las ik laatst, ‘wel groot genoeg lijkt om alles te bevatten wat iedereen ooit zou kunnen voelen.’ De foto verraadt in welke fase de kinderen hier zijn en typeert ook wel hun persoonlijkheid als ik erover nadenk. De oudste is een echte oudste, een doorzetter die op eigen benen staat, maar wel in de buurt blijft. De middelste houdt van geborgenheid en is sterk genoeg om mijn hand te willen vasthouden én zijn kuifje dat met gel in model was gebracht:) De jongste, een jaar of drie op de foto, is heel dichtbij. Ze genoot van alle aandacht in het gezin, maar liet van zich horen als ze het welletjes vond.
Drie prachtige mensen die ons werden toevertrouwd. Drie mensen die
respectvol, ieder op hun eigen manier, omgaan met het grootste geschenk dat zij ooit kregen: het leven. Drie mensen om los te laten, in het vertrouwen dat God ons niet loslaat.
Tineke Vroegindeweij