Soms lees je een zin en die blijft vervolgens de hele dag door je hoofd gaan. Zo’n zin waarvan je stiekem denkt: had ik die maar geschreven. Zo raak, zo waar, zo mooi. Maar juist die zinnen zijn het waard om bewaard te blijven.
Met de Bijbelkring lezen we deze maanden uit het boek Genesis. Een van de commentaren die ik daarbij ter voorbereiding gebruik, is van Jonathan Sacks (1948-2020). Sacks was opperrabbijn van Groot-Brittannië en lid van het Hogerhuis. Een van de mooiste boeken die ik ooit van hem las is ‘Een gebroken wereld heel maken’. Op YouTube zijn er ook aardig wat beelden van deze inspirerende man te vinden. Bij de voorbereiding over Abraham trof ik deze zin aan:
‘Geloof is het vermogen om te leven met uitstel zonder het vertrouwen in de belofte te verliezen; om teleurstelling te ondergaan zonder de hoop kwijt te raken; om te weten dat het een lange weg is van ideaal naar werkelijkheid maar toch besluiten op weg te gaan.’
Ik moest hem een paar keer lezen om de inhoud goed tot me door te laten dringen en dat bleek ook het geval te zijn bij de deelnemers van de Bijbelkring. Ze vroegen mij deze zin in de nieuwsbrief op te nemen. Het is een zin als een geschenk, vooral omdat het zo herkenbaar is. Het onderweg zijn, het leven soms als een woestijn, zonder helder beeld hoe het verder moet, onzeker, kwetsbaar en soms ronduit teleurstellend. Hoe blijf je dan gaande? Misschien wel heel eenvoudig zo: stapje voor stapje op weg gaan, het uithouden op de moeilijke dagen, elkaar onderweg bemoedigen en samen de belofte helder houden. Misschien is dat ook wel het hart van het gemeente zijn, van kerk zijn. Elkaar bewaren bij de belofte dat de Eeuwige een weg met ons gaat en dat die weg goed is, omdat we hem samen gaan. En dan onderweg steeds weer de verhalen aan elkaar vertellen, de verhalen van een wereld vol vrede en gerechtigheid en van mensen die met vallen en opstaan op weg gaan.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31)