Onlangs kampeerden we een poosje in Frankrijk. Nu was het die weken overal flink nat en ook wij kregen wat meer buien dan ons lief was. Toch blijkt er ook een zekere schoonheid in druilerig weer te kunnen liggen.
Op een middag in de Auvergne liepen we de stilte in. Geen toerist te bekennen, die zaten allemaal lekker binnen, maar we konden het landschap niet weerstaan en gingen op weg.
Ik ervaar wandelen als een meditatieve bezigheid. Je hoeft niet zoveel. Je wijst elkaar op een mooi vergezicht, op een dreigende bui in de verte, maar verder is er vooral stilte en rust. Je zet de ene voet voor de andere en kijkt wel waar je uitkomt. We hadden de eerste afslag op het wandelpad, dat ons door de campingbaas was aangereikt, al gemist en liepen dus eigenlijk gewoon op ons gevoel.
Even voelden we ons pelgrims, gewoon op pad gegaan. Het was een vredige middag en alle zorgen van de wereld waren heel ver weg. Zou dat pelgrimeren zijn? Op weg gaan in het vertrouwen dat de weg zich wel voor je opent? Dat je wel weer een plek vindt om te schuilen? Dat je weer thuis kunt komen? Zomaar wat gedachten die door me heen gingen op die druilerige middag. Zou dat met geloven te maken kunnen hebben? Dat je gewoon maar op weg gaat en dat je weg begaanbaar blijkt, terwijl je dat allerminst verwachtte, dat er ergens een Reisgenoot voor je is? En misschien ontdek je onderweg nog medepelgrims, die net als jij gewoon op pad zijn gegaan.
Mocht u deze zomer ergens aan de wandel gaan, stuur dan een fotootje en voeg er wat gedachten bij, zodat we even samen op kunnen lopen.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-10 81 26 31)