Wat was het heerlijk om Pasen te vieren. De dagen in de stille week waarop we zongen, avondmaal vierden in een grote kring, het lijdensevangelie lazen en de nieuwe paaskaars door Astrid werd binnengedragen. We ontstaken een lichtje aan de kaars en de kerk werd helder verlicht. Op paasmorgen met de kinderen in de dienst, waar vrolijk de toon werd gezet van nieuw begin. Wat heb ik genoten van heel gewoon in de kerk zijn, na twee jaar Pasen in lockdown. De vrijheid om het feest te vieren, om bij elkaar te zijn, om naar buiten te lopen met je koffie in de hand en te genieten van de lente, wat is het toch bijzonder. In de krant lees ik dat in Oekraïne ook Pasen wordt gevierd. Het leven vieren in een omgeving van dreiging en geweld, hoe doe je dat? Ik was geraakt door een oudere vrouw, die zei: ook al hebben we niets, vieren zullen we! Het paasfeest als dwarse daad van verzet tegen alles wat mensen bedreigt, zo is het volgens mij bedoeld. Hoe bewonderenswaardig is die veerkracht, hoe krachtig het licht dat opgaat, zelfs in de meest donkere nacht. Het raakte me dit jaar meer dan ooit. De kaars die we thuis aanstaken bij de lunch op zondag, de warme dagen, de lente, het licht en het leven. Het teken van Gods trouw als een regenboog over ons leven gespannen. Laten we hopen en bidden dat ook elders op deze aarde mensen in vrede mogen vieren.
Dank je wel, Teus, ambtsdragers, lieve vrijwilligers van De Open Hof, voor de schikkingen, de muziek, het ontbijt, de koffie, de zaaibakjes voor de kinderen, het was een prachtig feest.
Ds. Antoinette van der Wel (dsavdwel@deopenhof-hia.nl en telefoon 06-1081263)