Zondag 22 november, de laatste zondag van het kerkelijk jaar. We herdachten de gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden. Dit jaar waren dat er 24. Twee kerkdiensten werden gehouden zodat van elke overledene twee familieleden aanwezig konden zijn. Het was een indrukwekkende dienst. En zoals altijd was de bloemschikking rond de kaarsen met de namen erop weer prachtig. Leny Stehouwer gaf daarover uitleg:
De symbolische schikking gaat over Thessalonicenzen 5 vers 23: De God van de vrede…..
Vrede is op z’n minst de afwezigheid van oorlog of ruzie. En dat is al heel wat.
Maar vrede is meer dan dat het een gevoel is, of een staat van zijn.
Het is een situatie waarin recht wordt gedaan aan de hele schepping en waarin de gemeenschap tussen mensen hersteld is. Vrede is de vrucht van gerechtigheid.
We kunnen er naar verlangen, of proberen op te roepen door te mediteren, te bidden of een wandeling in de natuur, maar er helemaal zelf voor zorgen dat we vrede ervaren, met onszelf, met de mensen om ons heen, met God dat kunnen we niet. Daarom noem ik Gods VREDE een cadeau.
In de schikking ziet U de duif met een takje. Een vredesduif met de belofte van de overwinning en eeuwigheid.
Het cadeau ligt daarbij: mooie witte stenen zoals geschreven in Openbaringen 2 als beloning op die overwinning.
Daaromheen witte bloemen. Wit, kleur van reinheid en eeuwigheid. Bovendien de feestkleur van de kerk. Ook wilgentakken – teken van nieuw leven; Klimop – altijd groen, teken van hoop!
De kaarsen zijn omkleed met kleinere bloemen. De namen erop van “de mensen van voorbij” en de vredesduif maken het compleet.
Alles is goed zoals het is,
alles in rust en evenwicht
tussen de mensen,
tussen de dingen,
en dat wat gebeurt
Een zacht zingen
klinkt om ons heen,
wij zingen het mee:
Vrede voor allen,
voor jou en mij,
vrede en alle goeds.
Een gedicht van Marijke de Bruijne