En dan opeens, na weken waarin buien, grijze luchten en een flets zonnetje elkaar afwisselen, is het zomer. De zon straalt aan een wolkeloze hemel en iedereen lijkt buiten te zijn. Dit jaar valt het me op dat de bermen veel later gemaaid worden dan in voorgaande jaren. Ik begreep dat dat een bewust beleid is om de biodiversiteit te bevorderen. Ik geloof graag dat dit eraan bijdraagt, maar wat is het vooral ook een prachtig gezicht, al die verschillende kleuren veldbloemen die fleurig staan te bloeien. Ooit leerden wij van een zeer ter zake kundige buurvrouw dat onkruid gewoon de planten zijn die je niet mooi vindt. Als ik zo om me heen kijk, overweeg ik daarom in onze eigen tuin gewoon alles maar te laten groeien. Ik houd van die bonte, veelkleurige mengeling. Ik realiseer me dat dat ook voor de kerk geldt. Wat is het toch bijzonder dat we elkaar daar treffen vanuit allerlei verschillende achtergronden. Dat er iets is dat ons meer bindt dan scheidt. Dat juist die verscheidenheid zo bijdraagt aan de vreugde van de kerk. Het zou zomaar eens een lesje in naastenliefde kunnen zijn, gratis beschikbaar gesteld door de Eeuwige. Hier in zijn huis mogen we leren van wie anders zijn dan wij, van wie anders denken, anders leven. En daar, in het oefenweitje dat kerk heet, mogen we leren om in de wereld elkaar te verdragen, elkaar op te zoeken en te begrijpen. Onze wereld heeft behoefte aan mensen die bruggen bouwen, die een ander niet zomaar wegzetten als niet passend en die de moed hebben juist in die veelkleurige samenleving een ander te ontmoeten. Het zou zomaar kunnen leiden tot een prachtig boeket! Ik wens u een kleurrijke zomer toe, met veel ontmoetingen en stralende dagen.
Ds. Antoinette van der Wel