‘Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.’
Psalm 119: 105
Ze hadden elkaar ontmoet in het najaar van 1988. Mijn schoonmoeder zou stoppen met werken en Nel zou haar opvolgen. Het klikte gelijk tussen hen. Ze bezochten elkaar geregeld en hielden contact, ook nadat Nel zelf met pensioen was gegaan.
In januari 2018, toen ma inmiddels in het verzorgingshuis woonde, belde Nel. Ik vertelde dat ik schreef over ma en dat ik ook de ma van vroeger wilde leren kennen. ‘Oh ja, ik herken dat. Toen mijn vader overleed, werkte ik nog en heb ik er, anders dan bij het overlijden van mijn moeder later, allemaal niet zo bij stil gestaan. Ik wist zo weinig van vaders familie. Vader schreef veel brieven, maar mijn moeder was weggooierig, dat vond ik zo jammer, ik wilde beleven hoe pa schreef. Mijn broers begrepen dat niet zo, maar ik heb een schrijfhobby. Ik schrijf over de geschiedenis van Werkendam. Hier in Werkendam snappen ze dat niet. ‘Ga toch sokken breien,’ zeggen ze dan. Voor hen is papier maar papier, maar voor mij voelt dat anders.
Ik had al eerder een boekje geschreven, over oom Hannes die 100 jaar werd, dat vond iedereen heel leuk.’ Er direct achteraan vertelde ze over boeken die ze schreef over Argentinië en de Zuiderzeewerken, alsof de stap van oom Hannes naar Argentinië en de Zuiderzeewerken maar een kleine is.
‘Afgelopen zomer ben ik verhuisd. Ik ben 73 en voel me nog goed, maar ik heb geen familie rondom me. Er zijn veel zieke, hulpbehoevende mensen in mijn omgeving en ik dacht, dat kan mij ook gebeuren. De flat waar ik naar verhuisd ben, kende ik al, omdat ik er iemand bezocht. Ik heb het er na de verhuizing wel heel moeilijk mee gehad, maar nu is het goed. Soms moet je een andere weg gaan dan je wilt. Soms is het goed om God niet voor de voeten te lopen. En als het dan even moeilijk is, kan ik door middel van gebed weer verder.’
Tineke Vroegindeweij